Taigen Sōshin
| Data śmierci | |
|---|---|
| Szkoła | |
| Nauczyciel | |
| Następca | |
| Zakon |
Taigen Sōshin (zm. 1371; jap. 太源宗真) – japoński mistrz zen szkoły sōtō.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z prowincji Kaga (obecnie w prefekturze Ishikawa). Przyjął mnisią ordynację w nieustalonym klasztorze, a następnie rozpoczął praktykę w klasztorze Sōji, w którym został uczniem mistrza zen Gasana Jōsekiego (1275-1365).
W 1349 roku został przez mistrza wyznaczony spadkobiercą jego linii przekazu.
Tuż przed zrezygnowaniem ze stanowiska opata Sōji-ji Gasan wyznaczył go w 1324 roku pierwszym administratorem tego kompleksu klasztornego. Następnie Taigen został w 1366 roku trzecim opatem tego klasztoru. W prowadzeniu tego klasztoru stosował nauki i reguły mistrza Gasana, a więc utrzymał unikalny wówczas system rotacji opatów, a swoje nauczanie oparł na systemie "Pięciu rang" chińskiego mistrza chan Dongshana Liangjie (807-869), twórcy szkoły caodong (jap. sōtō)[1].
Był głęboko związany z typem duchowości okresu Song. Stosował więc metafory "pana" i "wasala" oraz wprowadził system poziomów zasług zarówno dla swoich uczniów jak i dla świeckich wyznawców.
W klasztorze Sōji powstało pięć linii przekazu i linia mistrza Taigena była pierwszą z nich. Okazała się także i największą linią (a w całej szkole sōtō drugą[2]), członkowie której ustanowili ponad sto świątyń i klasztorów w środkowej i wschodniej Japonii[1].
W 1371 roku mistrz Taigen został trzynastym opatem klasztoru Yōkō. Wtedy też rozpoczął się rozdźwięk pomiędzy klasztorami Sōji a Yōkō. Taigen zaczął się domagać, aby byli opaci klasztoru Sōji otrzymali taką samą rangę starszeństwa jak byli opaci klasztoru Daijō. Wkrótce dołączyła także frakcja mistrza Mugaia Chikō z klasztoru Jōjū, która zaczęła się domagać tego samego dla opatów swojego klasztoru[3].
Pod koniec swojego życia założył klasztor Butsu w Kadze.
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 53/26/2. Eihei Koun Ejō (1198–1280) (Eihei-ji)
-
- 54/27/3. Daijo Tettsū Gikai (1219–1309) (Daijō-ji)
- 55/28/4. Eiko Keizan Jōkin (1267–1325) (Daijō-ji)
- 56/29/5. Mugai Chikō (zm. 1351)
- 56/29/5. Koan Shikan (zm. 1341)
- 57/30/6. Zuiō
- 56/29/5. Gasan Jōseki (1276–1366)
- 57/30/6. Soitsu mniszka zen
- 57/30/6. Mugai Enshō (1311–1381)
- 57/30/6. Tsūgen Jakurei (1322–1391)
- 58/31/7. Ikkei Eishū (zm. 1403)
- 58/31/7. Ryōan Emyō (1337–1411) (Saijō-ji)
- 59/32/8. Myōkaku Doryō (bd)
- 59/32/8. Mugoku Etetsu (1350–1430) (Ryūon-ji)
- 59/32/8. Daikō Myōshū (zm. 1437) (Sōnei-ji)
- 58/31/7. Sekioku Shinryō (1345–1423) (Fukushō-ji)
- 58/31/7. Tenshin Jishō (-)
- 58/31/7. Fusai Zenkyū (1347–1408) (Zenrin-ji)
- 57/30/6. Musai Jinshō (zm. 1381)
- 57/30/6. Gennō Shinshō (1329–1400)
- 57/30/6. Taigen Shōshin (zm. ok. 1371)
- 57/30/6. Gessen Ryōin (1319–1400)
- 57/30/6. Mutan Sokan (zm. 1387)
- 57/30/6. Jikugen Chōsai (bd)
- 57/30/6. Dōsō Dōai (zm. 1379)
- 57/30/6. Chikudō Ryōgen (bd)
- 57/30/6. Jippō Ryōshū (zm. 1405)
- 57/30/6. Mutei Ryōshō (1313–1361)
- 57/30/6. Mutō Esū (bd)
- 57/30/6. Daitetsu Sōrei (1333–1408)
- 56/29/5. Meihō Sotetsu (1277–1350)
- 57/30/6. Shugan Dōchin (Dōjin) (zm. 1387)
- 58/31/7. Baisan Monpon (zm. 1417)
- 59/32/8. Jochū Tengin (1363–1437)
- 60/33/9. Kisan Shōsan (1377–1442)
- 61/34/10. Morin Shihan (1392–1487)
- 62/35/11. Shōshi Sōtai (Taishi Sōtai)
- 63/36/12. Kenchu Hantetsu
- 64/37/13. Daiju Sōkō
- 65/38/14. Kinpō Jusen
- 66/39/15. Kaiin Sochin
- 67/40/16. Tetsuei Seiton
- 68/41/17. Shūkoku Chuton
- 69/42/18. Ketsuzan Tetsuei
- 70/43/19. Hōshi Sō’on
- 71/44/20 Goho Dainon (Kainon)
- 72/45/21 Tenkei Denson (1648–1735)
- 73/46/22 Shōzan Monko
- 74/47/23 Niken Sekiryo
- 75/48/24 Reitan Roryū
- 76/49/25 Kakujō Tōsai
- 77/50/26 Kakuan Ryōgu
- 78/51/27 Ryōka Daibai
- 79/52/28 Ungan Guhaku
- 80/53/29. Baisan Hakujun (1898–1978)
- 81/54/30. Taizan Maezumi (1931–1995) Japonia, USA
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.